Μια μέρα, το βαθύ ταμ-ταμ ακούστηκε να αντηχεί. Καλούσε τον Μικόμπο σε άλλο, μακρινό ταξίδι. Τον φώναζε ο μεγάλος πρόγονος, ο αρχαιότερος απ’ όλους, ο Μβίντι Μούκουλου, από τον φωτεινό τόπο, τον τόπο όπου πηγαίνουν όσοι καταφέρνουν να γίνουν τιμημένοι πρόγονοι. Έφυγε μόνος ο Μικόμπο, ταξίδεψε περνώντας τα νερά, τη γη και τον ουρανό. Κι όταν έφτασε στον αρχαιότερο από όλους, στον μεγάλο πρόγονο, εκείνος τον έβαλε στο δικό του χωριό, που βρισκόταν σε μια μαλακή κοιλάδα. Εκεί βλασταίνουν όλα τα φυτά και τα δέντρα, μεγαλώνουν γρήγορα, ανθίζουν με χρώματα πορτοκαλιά, μπλε, κίτρινα, κόκκινα και μαβιά, δένουν ζουμερούς, σφιχτούς καρπούς. Σε κύκλο, γύρω από τις στρογγυλές καλύβες, φυτρώνουν καταπράσινες μπανανιές.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
