Γιατί τάχα το σύντομο κείμενο `οργής` πήρε τη μορφή βιβλίου; Ίσως διότι πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν οφείλουμε να χτυπάμε τα γερά και δυνατά δένδρα, αλλά πως χρέος μας είναι να δρέπουμε με ευγνωμοσύνη τους εύχυμους καρπούς τους. . . Η ιστορία δε γράφεται με ψευτοδιανοουμενίστικους `παληκαρισμούς`, αλλά με τη δύναμη των ανθρώπων οι οποίοι γνωρίζουν να ζουν με αφετηρία το Εμείς και όχι το Εγώ. . . Βεβαίως, το έργο του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη είναι και επιδεικτικό κριτικής, αλλά πώς είναι δυνατό να γίνει κριτική αντιμετώπιση από ανθρώπους οι οποίοι αρέσκονται σε εντυπωσιασμούς υπό την επίνοια που προσφέρουν τα μπαράκια και τα λόγια της πεντάρας. . . Οι λιγοστές σελίδες του βιβλίου προσπαθούν να φωτίσουν το έργο του μεγάλου Μαέστρου ο οποίος τίμησε και τιμάει τη χώρα μας ανά τον κόσμο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ίσως τα δυναμικά εναύσματα βοηθήσουν σημαντικά τον αναγνώστη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]