Ο ήλιος του καλοκαιριού έκαιγε πάντα το ίδιο. Ο αέρας που φυσούσε από τα δυτικά ήταν πάντα δροσερός. Η θάλασσα ήταν πάντα ήσυχη ώς το μεσημέρι. Το μεσημέρι η καμπάνα της εκκλησίας χτυπούσε πάντα 12 φορές. Τα πλατάνια της παραλίας υψώνονταν πάντα σαν γίγαντες. Τα τζιτζίκια βρίσκονταν πάντα στις γνωστές τους θέσεις. Όλα ήταν όπως κάθε καλοκαίρι. Κι όμως κάποιος έλειπε. Πόσο αυτό θ` άλλαζε τις διακοπές των 3 παιδιών στη Ναύπακτο;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
