Στη δεκαετία του `70 ακούγανε Μπομπ Ντύλαν, οδηγούσαν μηχανάκι κι αγαπιόνταν παράφορα: η Άννα, νεαρή Ρωσίδα, γεννημένη στις 5 Μαρτίου 1953, ημέρα θανάτου του Στάλιν, και ο Λουκάς, μαθητευόμενος σκηνοθέτης.
Πίστευαν πως δεν θα χώριζαν ποτέ, πως θα ζούσαν μαζί για πάντα. Αλλά η μεγάλη Ιστορία σάρωσε τη δική τους μικρή ιστορία και η βία τους κατακεραύνωσε. Τότε η Σοβιετική Ένωση δεν είχε ακόμη ξαναγίνει Ρωσία και η Αγία Πετρούπολη λεγόταν ακόμη Λένινγκραντ, πόλη μεγαλόπρεπη και καταραμένη, που αιχμαλώτισε την κοπέλα πίσω από τους χρυσούς της τρούλους.
Επί είκοσι ολόκληρα χρόνια ο Λουκάς την έψαχνε, μέσα από τις ταινίες του και τα ταξίδια του. Αυτή η κοπέλα ήταν η πηγή της δημιουργίας του. Γι` αυτό το ελεύθερο και πληγωμένο κορίτσι, γι` αυτή τη ζωή, βαθιά σαν τη μοίρα, γι` αυτή την οδυνηρή απουσία, πληγή αθεράπευτη και αιώνια έλλειψη, ήθελε να γυρίσει μια ταινία. Κι ύστερα, μια μέρα, σ` ένα τρένο...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]