Τρία τέσσερα επεισόδια αρθρώνονται γύρω από το ένα και μοναδικό φέρετρο του νησιού. Μνήμες της εφηβείας αναπλάθονται με μια σκοτεινά εύθυμη διάθεση πάνω στον κυρίαρχο στοχασμό του θανάτου, φωτίζοντας την απόσταση της τρεχούμενης ζωής, όχι τόσο από τα γεγονότα, όσο απ` το πέρασμα στην ανυπαρξία και την ανάμνηση.

Η προσεχτική περιγραφή των εντυπώσεων γίνεται σ` ένα λόγο μεστό και ρυθμικό, που παραπέμπει στις καλύτερες στιγμές της λογοτεχνίας μας. Το πρώτο πρόσωπο διακριτικά ευκολύνει την αφήγηση, ενώ οι σύντομοι διάλογοι κόβουν διακοσμητικά τον ειρμό της αναπόλησης, όπου όλη η προσπάθεια επικεντρώνεται στον προσδιορισμό αλλοτινών λειτουργιών της κρίσης και του συναισθήματος.

Ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, γνωστότερος κυρίως από ποιήματά του, με το βιβλίο του αυτό εμφανίζεται για πρώτη φορά στο χώρο της πεζογραφίας.