Η ποίηση του Γιώργου Αντωνόπουλου ψάχνει να ερμηνεύσει το φως ή ακόμα και το σκοτάδι, χωρίς όμως να αρκείται σ` αυτό: "Δεν φτάνει να ερμηνεύεις το φως / αλλά και να το γεννάς / μην ζητάς αποδείξεις / μόνο κάποιες μακρινές αδιόρατες αισθήσεις / που δεν κάηκαν σε χίμαιρες ομίχλες..." Η σχέση του με το Θεό, τον χρόνο, τον έρωτα, το σώμα, την ψυχή και τους άλλους γίνεται γι’ αυτόν μια διαρκής αναζήτηση, ένα αγωνιώδες ταξίδι.
