«Όχι μόνο τη Βουγιουκλάκη, αλλά και τη Μονρόε, τον Πρίσλεϊ, τον Τζέρι Λιούις, όλους τους έκανε ολόιδιους. Αξεπέραστη όμως ήταν όταν έκανε τη Μελίνα. Στα χρόνια της δικτατορίας η Μελίνα τής είχε γίνει έμμονη ιδέα. Αλλά και αργότερα, μεγάλη γυναίκα πια, όταν την εγκατέλειψε ο άντρας της κι έφυγαν τα παιδιά της για σπουδές. Τότε ήταν που ντυνόταν τη Μελίνα κι άπλωνε τα χέρια σχίζοντας τον αέρα της ερημιάς της, μέσα σ’ ένα σπίτι λαβωμένο απ` το σεισμό. Ώσπου μια μέρα παραπάτησε στη λαϊκή της γειτονιάς της και δυο στιβαρά χέρια τη στήριξαν, ενώ μια ζεστή αντρική φωνή την πρόσταξε: `ΣΤΥΛΩΣΟΥ`».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
