[...] Η ανά χείρας μελέτη για τα `Μέτρα εφαρμογής του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στην Ελλάδα`, της Μ. Μαρούδα, στην οποία ανατέθηκε η εκπόνησή της στα πλαίσια του έργου της `Διυπουργικής`, αποτελεί ένα μοναδικό δείκτη για το όλο πολυδιάστατο εγχείρημα μιας καλύτερης και αποτελεσματικότερης διάδοσης και εφαρμογής του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στην Ελλάδα. Με ευαισθησία για τη δράση του Ερυθροσταυρικού κινήματος και γνώση, η συγγραφέας καταγράφει συστηματικά την υφισταμένη κατάσταση των μέτρων που έχουν ήδη ληφθεί σ` εθνικό επίπεδο. Με μια μετριοπαθή κριτική προσέγγιση, υπό το πρίσμα της υπάρχουσας διεθνούς εμπειρίας και πρακτικής, αξιολογεί τα νομοθετικά κενά, τις διοικητικές ελλείψεις και προχωρεί σε προτάσεις πολιτικής για τη συμπλήρωση ή την περαιτέρω ενίσχυση στην εφαρμογή του πλέγματος των κανόνων του Ανθρωπιστικού Δίκαιου. Εκφράζει, έτσι, συνολικά ένα χρήσιμο οδηγό απολογισμού και δράσης, σ` ένα χώρο από τον οποίο αναδύεται η επείγουσα ανάγκη για την οικοδόμηση ενός σύνθετου μηχανισμού νομοθετικής, διοικητικής, δικαστικής κ.λπ. πρωτοβουλίας και ενεργειών.
Το βιβλίο της Μ. Μαρούδα, όμως, πέρα της χρηστικότητάς του στο συγκεκριμένο πεδίο αναφοράς, αποτελεί γενικότερα και μια πρωτότυπη και σημαντική συμβολή στη μελέτη θεμάτων των Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, που δυστυχώς στη χώρα μας συγκεντρώνει, ακόμη, ένα περιορισμένο ενδιαφέρον από την πλευρά του ακαδημαϊκού-ερευνητικού κόσμου. Έτσι, αναδεικνύονται και τα μεγάλα τρέχοντα ζητήματα σ` επίπεδο θεωρίας ή πρακτικής (π.χ. στο πεδίο της ποινικής καταστολής των παραβιάσεων του ΔΑΔ το θέμα οικουμενικής δικαιοδοσίας κ.λπ.).
Σε μια εποχή που καλούμαστε να υπερβούμε τα όρια της αδράνειας, της ανοχής, της απάθειας, μια τέτοια μελέτη βαίνει επέκεινα της απλής συμβολής στην ελληνική εργογραφία του συγκεκριμένου δικαϊκού κλάδου. Συμβάλλει περισσότερα, μάλλον, στην ψυχολογική προσέγγιση για τη μετατροπή του ατομικού και συλλογικού στοιχείου συνεισφοράς στην προσπάθεια εφαρμογής του ανθρωπιστικού δικαίου, σ` όλες τις περιστάσεις. Και τούτο υπενθυμίζει την αδήριτη ανάγκη διαμόρφωσης μιας οικουμενικής συνείδησης, που θα εκφράζει τις αρχές του ανθρωπισμού από κυβερνήσεις, Διεθνείς Οργανισμούς, Μη κυβερνητικές ανθρωπιστικές οργανώσεις, πολίτες.
Γιατί, ζητούμενο πάντα, εδώ και αλλού, παραμένει η διάχυτη μορφοποίηση μιας `κουλτούρας ανθρωπιστικού δικαίου`. Η `δύναμη του ανθρωπισμού`, πρόκληση για τον 21 αιώνα, είναι και ευθύνη του καθενός.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]