Η Μεταξική εποχή σημαδεύει μία από τις πιο σημαντικές περιόδους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με αποκορύφωμα τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και το έπος της Αλβανίας. Ο συγγραφέας, με νέα στοιχεία από έρευνες στα ιστορικά αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών αλλά, κυρίως, του γερμανικού Auswartiges Amt προβάλλει με πειστικό τρόπο τη σημασία του γερμανικού ρόλου στο όλο σύμπλεγμα των εξωτερικών προσανατολισμών της Ελλάδος, και ιδιαίτερα τη βαρύνουσα σημασία του στην εξέλιξη των ελληνοϊταλικών σχέσεων, που κατέληξαν στην ιταλική εισβολή στην Ελλάδα. Η ελληνοϊταλική σύρραξη αντιμετωπίσθηκε με διαφορετικά κριτήρια από τις δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, κυρίως της Αγγλίας και της Γερμανίας μέσα στο πλαίσιο των σχεδίων και επιδιώξεών τους στην κονταρομαχία του Β` Παγκοσμίου Πολέμου και επηρέασαν ουσιαστικά τις εξελίξεις της. Η εξάρτηση του Μεταξά από τον βασιλιά Γεώργιο και τους Άγγλους δεν του επέτρεψε να εκμεταλλευθεί τη δεδομένη πρόθεση των γερμανών, και ιδίως του Χίτλερ, να αποφύγουν, πάση θυσία, μια πολεμική εμπλοκή στα Βαλκάνια και να διερευνήσει σε βάθος τις ειρηνευτικές προτάσεις τους για ανακωχή στο αλβανικό μέτωπο που ευνοούσαν τα ελληνικά συμφέροντα. Οι «ρεβιζιονιστικές» απόψεις του συγγραφέα φωτίζουν μια άλλη οπτική γωνία της Ελλάδος προς τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και καταδεικνύουν τις τυχόν δυνατότητες που υπήρχαν για μια διαφορετική εξέλιξη και αποφυγή του δράματος του εμφυλίου που επακολούθησε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]