Στην εποχή της μετανεωτερικότητας, το πρόβλημα που συζητείται είναι εκείνο της παγκοσμιοποίησης, των καταπιεστικών δηλαδή δομών μίας υπερεθνικής οικουμένης, η οποία διοικείται πολιτικά, οργανώνεται οικονομικά και σχεδιάζεται επιστημονικά, διαχέεται και πολλαπλασιάζεται ηλεκτρονικά (internet κ.λ.π.), μιας οικουμένης, η οποία χωρίς ευαισθησία στην πολιτιστική ιδιαιτερότητα υπακούει στη λογική της δύναμης, με στόχο τον πλήρη έλεγχο, που καταπνίγει τη ζωή και απειλεί τον πλανήτη γη. Σ’ αυτό το μοντέλο η παγκόσμια χριστιανική ιεραποστολή, με τη βοήθεια του βιβλικού όρου «οίκος», αντιπαραθέτει το όραμα μιας άλλης οικουμένης, που θεμελιώνεται στο σύνολο των σχέσεων και όχι των δομών, το όραμα δηλαδή της οικουμένης που είναι η έκφραση της ζωντανής αλληλεπίδρασης, και όχι αυτονομίας των νόμων που οδηγούν στον θάνατο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]