[…]
Kι όταν θα βρω το χρόνο να σκεφτώ
στη μοναξιά μου…
Και όταν λάμψω ξανά
μέσα απ’το θεραπευτικό μου πράσινο,
δε θα πετάω πια μαζί με τα πουλιά.
Μόνο νοερά μαζί τους, μέσα απ’τον ουράνιο και συμπαντικό μεγαλειώδη μου νου.
Καθώς τότε θα ξέρω τι σημαίνει
να ζεις μέσα από εσένα
και όχι μέσα απ’τους άλλους
και το φόβο της φυγής τους.
Και θα έχω σπίτι.
Και γη.
Και ουρανό.
Και το δικό μου σχήμα!
Για πάντα!
Δικά μου!
Ολόδικά μου!
ΟΛΑ!
