`Όταν θα επιστρέψεις στη Δύση`, ρωτάει ο Κουμπλάι [Μεγάλος Χαν] τον Μάρκο Πόλο, `θα επαναλάβεις στον κόσμο σου τις ίδιες αφηγήσεις που κάνεις σε μένα;` `Εγώ μιλώ, μιλώ`, λέει ο Μάρκο, `μα όποιος με ακούει συγκρατεί στο μυαλό του μονάχα τις λέξεις που περιμένει να ακούσει. Άλλη είναι η περιγραφή του κόσμου όταν την ακούς με καλή διάθεση, άλλη εκείνη που θα κάνει τον γύρο των χαμάληδων και των γονδολιέρηδων στο ισόγειο του σπιτιού μου τη μέρα της επιστροφής μου, άλλη εκείνη που θα μπορούσα να υπαγορεύσω σε προχωρημένη ηλικία, αν συνέβαινε να φυλακιστώ από Γενοβέζους πειρατές και να με ρίξουν στα κάτεργα στο ίδιο κελί με έναν συγγραφέα βιβλίων περιπέτειας. Αυτό που κυβερνά την αφήγηση δεν η φωνή: είναι το αυτί.` (Ι. Καλβίνο, Οι Αόρατες Πόλεις)
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου και όλων των συμβολισμών του εξακολουθεί να φτάνει εκκωφαντικά στα αυτιά της οικουμένης. Η αφήγηση της χρειαζόταν ένα αντίστοιχο τέλος εξυμνώντας κατά τον καλύτερο τρόπο την ευφορία των στιγμών των νικητών. Ο κόσμος της νέας μεταψυχροπολεμικής αυτοκρατορίας βαυκαλίζεται στο εσωτερικό του με το τέλος της Ιστορίας, ενώ την ίδια ώρα ο Πόλεμος συνεχίζεται συμβατικώς και με άλλους όρους στα νέα μέτωπα της νέας Ιστορίας, ακούγοντας πλέον αφηγήσεις περί πλανητικής πολιτικής και βιοπολιτικής. Στην εποχή της κατάστασης εξαίρεσης και της έκτακτης ανάγκης ως μόνιμου κανόνα πολιτικής συμπορεύονται-αντιπαρατίθενται στον αγώνα για κυριαρχία όχι μόνο όσοι μπορούν να επιβάλουν τις αποφάσεις τους, αλλά και όσοι έρχονται να ερμηνεύσουν `δεσμευτικά δήθεν αντικειμενικές αρχές` ως αληθινές.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
