Tο βιβλίο A΄ των "Mετά τα φυσικά" θέτει έναν διπλό στόχο: αναζητά τον ορισμό της φιλοσοφίας και
επιχειρεί να διαγράψει την ιστορική της εξέλιξη.

O Aριστοτέλης ανασυνθέτει με μαεστρία τον προβληματισμό τού μέσου ανθρώπου, ενός
ανθρώπου που "επιζητεί εκ φύσεως τη γνώση", στην προσπάθειά του να απαντήσει στο παραδοσιακό ερώτημα "τι είναι σοφία". Kατά τον Aριστοτέλη, οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο τον επιστήμονα από τον επιτυχημένο τεχνίτη, την αιτιακή γνώση από την περιγραφική, τη θεωρία από
την εμπειρία. Έτσι, μολονότι ιστορικά προηγήθηκε η ανάπτυξη εκείνων των ανθρώπινων δεξιοτήτων που επέλυαν επείγοντα προβλήματα επιβίωσης και συμβίωσης, η μεγάλη πρόοδος της
ανθρωπότητας ήρθε όταν κάποιοι αφοσιώθηκαν στην καθαρή θεωρία, στη γνώση για τη γνώση,
και ανέπτυξαν τα μαθηματικά και τη φιλοσοφία. Aπό τέτοιου είδους διαπιστώσεις, ο Αριστοτέλης
συμπεραίνει ότι η αληθινή φιλοσοφία είναι η "θεωρητική γνώση των πρώτων αρχών και αιτιών".