Κατά τον ίδιο τρόπο που συνομιλούν μεταξύ τους τα κείμενα της Μέλπως Αξιώτη, έτσι, θέλω να πιστεύω, ότι συνδιαλέγονται και οι δικές μου κριτικές καταθέσεις που συγκεντρώνονται στον τόμο αυτό.
Έτσι, ερωτήματα όπως τα ακόλουθα επανέρχονται, μεταξύ των άλλων, υπογείως ή εμφανώς στις αναγνώσεις: Πώς λειτουργεί ο χρόνος σε κείμενα της Αξιώτη; Πώς υπονομεύονται και ανατρέπονται κλασικές ρεαλιστικές συμβάσεις και, συνεπώς, πώς ανιχνεύονται οι νεωτε-ρικοί πειραματισμοί στη γραφή της; Πώς εκδηλώνεται η νοσταλγία; Και ακόμη, πώς αναδεικνύεται η διαλογικό-τητα σε καθοδηγητική αρχή στη θέση της μονολιθικότη-τας και του διδακτισμού; Σε αυτά τα ερωτήματα και άλλα πολλά προσπαθούν να απαντήσουν τα μελετήματα του τόμου, προσφέροντας ταυτόχρονα μία, κατά το δυνατόν, ολοκληρωμένη εικόνα του έργου της Αξιώτη.
Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης τις απόψεις της κριτικής για το έργο της από το 1938 ως το 1994.
Το «Κριτικό ανθολόγιο ανέκδοτων επιστολών» που ακολουθεί δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να παρακολουθήσει τον ζεστό και φιλικό λόγο γνωστών λογοτεχνών, όπως του Γιάννη Ρίτσου, του Στρατή Τσίρκα, της Κικής Δημουλά, του Κοσμά Πολίτη, του Τάκη Παπατσώνη, κ.ά., για το έργο και την προσφορά της Αξιώτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]