Η συνείδηση της θνητότητας, αποκλειστικό γνώρισμα του ανθρώπου, τραγικό προνόμιό του, εκτός από παντοτινή μήτρα αγωνίας, φόβου και δυστυχίας, αποτελεί ταυτόχρονα και κινητήρια δύναμη της ζωής, πηγή της τέχνης, της σκέψης και της δημιουργίας. Χωρίς το θάνατο η ζωή του ανθρώπου δεν θα ήταν ανθρώπινη.
Το κορυφαίο αυτό γεγονός της ζωής, που είναι ακριβώς ο θάνατος, συζητούν εξέχοντες έλληνες και ξένοι φιλόσοφοι (όπως ο Πόπερ, ο Μποχένσκι, ο Άπελ, ο Πάνικκαρ και άλλοι), πιστοί στην πλατωνική παράδοση για την αξεχώριστη σχέση της φιλοσοφίας με τη μελέτη του θανάτου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]