Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος από τους πολιτικούς ηγέτες που γνώρισε η Ελλάδα.
Ο εξέχων Κρητικός δεν είχε πάντα την ειλικρίνεια των προθέσεων του Καποδίστρια, τη δημοκρατική επάρκεια του Χαρίλαου Τρικούπη, τη μέριμνα για την ηθική διάπλαση των Ελλήνων που επέδειξε ο Καραμανλής. Είχε όμως κάτι το οποίο κανείς από τους παραπάνω δεν απόκτησε στον υπερθετικό βαθμό. Τον ακαταμάχητο μαγνητισμό που λίγοι ηγέτες ασκούν στους οπαδούς τους παγκοσμίως. Σε όλο του τον βίο κατάφερε να διατηρήσει τη λατρεία σημαντικού μέρους του λαού, ακόμα και μετά την αποδημία του.
Συνέγειρε τα πλήθη, ώστε να αποτελεί ίνδαλμα αλλά και αντικείμενο μίσους για χιλιάδες Έλληνες. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρξει αντιπροσωπευτικός τύπος Έλληνα. Όντας καινοτομική φυσιογνωμία, θέσπισε ένα νέο είδος πολιτικού, χωρίς προηγούμενο αλλά και επόμενο.
Η ίδια η μνήμη μας, αν προκληθεί να ανακαλέσει το πάνθεο των νεοελλήνων πολιτικών, θα προτάξει πιστεύω πρώτο στη σειρά με την οποία θα ανακληθούν τον Βενιζέλο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]