Ο χειμώνας εφέτος ήταν καί πάλε μαζί μας. Αλλοπρόσαλλος μοναχικός όχι καί μόνος. Με άβουλη καρδιά νά μας παραφυλά, με ψίθυρους της βροχής νά μας νανουρίζει καί με των άνεμων τις αναίτιες ριπές νά μας πετροβολά. Κάπου εκεί, μες σέ μεθυσμένες επιθυμίες καί σέ νόστους παραδείσου, γυρέψαμε ασκητές νά στήσουμε πάνω σέ σακίδια επιτήδεια, ξόρκι νά ιστορήσουμε στήν απελπισία, καί στη ματαιότητα της προόδου πετροβολιά. Καί γυρέψαμε στα μικρά ετούτα εικονίσματα νά χτίσουμε τη ζωή μέ χώμα καί φως· τή ζωή όπως γίνεται αιώνες τώρα στις καρδιές καί στά σώματα των ασκητών· τή ζωή ώς αιώνιο φίλιωμα των αντικείμενων· τή ζωή ώς ένότητα του παντός, πού συμβαίνει στο νυν καί αεί μέ κόπο καί πόνο, μέ τήν εκούσια θυσία του εαυτού. Κι έτσι κινήσαμε ταξίδι μακρινό γιά τον πηγαιμό γιά τήν Ιθάκη των χρωμάτων καί τή θεσπέσια Πηνελόπη των σχημάτων. Κι έπρεπε τρόπους νά βρούμε νά παντρέψουμε χρώματα, καί κινήσεις νά αρμόσουμε μυστικά, γιά νά γίνει ζωγραφική ή ζωή των ασκητών, ή ζωή απ` τή μεριά των ασκητών, όπου όλα αλληλοπεριχωρούνται φιλιώνοντας στήν έπιστροφή τους στή μεγάλη μήτρα της Ζωής. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]