Είμαι ξαπλωμένη μπρούμυτα στο μεσιανό χαλάκι του διαδρόμου. . . Είμαι βυθισμένη στο `Ανάμεσα στους τσιγγάνους`. . . Η φωνή της μητέρας μου με ξεσηκώνει. Με προτρέπει να κάνω κάτι. Κατά τη μητέρα μου, με το διάβασμα δεν κάνω κάτι, ενώ ο άνθρωπος δεν πρέπει να σταματά ποτέ να κάνει κάτι. Αργότερα θα καταλάβω πως εννοεί κάτι με τα χέρια μου. Τα δικά της φτειάχνουν διαρκώς -είναι μεγάλα, δυνατά, με νύχια λιμαρισμένα και άβαφα, τα βλέπω να βυθίζονται επιδέξια στο ζυμάρι, να αλλάζουν τα χώματα στις γλάστρες, να μπαλώνουν λεπτότατα, να σιδερώνουν, να ταχτοποιούν απλωτά τα ρούχα μας στα συρτάρια ενώ μας κατσαδιάζει για την ακαταστασία μας. . . Όπως η χωρική περπατούσε γνέθοντας, έτσι και της αστής μητέρας μου τα χέρια δεν σταματούσαν στιγμή. Όπως η μια, έτσι και η άλλη, κλώθανε κι αυγάταιναν τον χρόνο ασταμάτητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]