`Όσο προβληματίζομαι πάνω στους μεγάλους πολέμους της Ιστορίας, τόσο περισσότερο τείνω να δεχθώ την άποψη ότι τα αίτια που τους αποδίδονται - εδάφη, αγορές, πλουτοπαραγωγικοί πόροι, ή υποστήριξη η ή διαιώνιση υψηλών αρχών - δεν ήταν καθόλου τα βασικά αίτια που τους προκάλεσαν, αλλά αιτίες ή προφάσεις για ορισμένες ανεξιχνίαστες ορμές της ανθρώπινης φύσεως. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ξεκαθαρισμένη και ακριβής γνώση του ποια είναι αυτά τα κίνητρα, αναφέρομαι σ` αυτά με τον όρο `αλαζονεία της δυνάμεως`, εννοώντας την ψυχολογική ανάγκη που φαίνεται να έχουν τα έθνη ν` αποδείξουν ότι είναι μεγαλύτερα, καλύτερα ή δυνατότερα από άλλα έθνη. Στην αντίληψη αυτή γίνεται σιωπηρά δεκτή η υπόθεση, ακόμη και από έθνη που είναι συνήθως φιλειρηνικά, ότι η βία αποτελεί την τελική απόδειξη ανωτερότητας, ότι, όταν ένα έθνος δείχνει ότι έχει ισχυρότερο στρατό, αποδεικνύει ταυτόχρονα ότι έχει καλύτερο λαό, καλύτερους θεσμούς, καλύτερες αρχές και γενικά έναν καλύτερο πολιτισμό`. (J.W. Fulbright, Η αλαζονεία της δυνάμεως)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]