Η κατάθλιψη τελικά είναι η πάθηση του αιώνα. Κάποια στιγμή θα νιώσετε απελπισμένος ή θα σκεφτείτε την αυτοκτονία. Βεβαίως, υπάρχουν τα αντικαταθλιπτικά, αυτή η θαυμάσια χημεία, που σας απαλλάσσει από τη λύπη ή τη βραδύτητα... και σας κινητοποιεί. Η ψυχανάλυση μάλλον είναι αντίπαλος της κατάθλιψης. Σας βάζει αντιμέτωπους με τα μυστικά αίτια του πόνου σας, σας βοηθά ώστε να αναβλύσει το μίσος κάτω από τα δάκρυα ή μέσα στην άβυσσο, προσπαθεί να σας ανοίξει την όρεξη για μια καινούργια επιθυμία, για ένα καινούργιο παιχνίδι. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται καταθλίψεις που σχετίζονται με ένα αδύνατο πένθος για το αγαπημένο και χαμένο αντικείμενο. Ο καταθλιπτικός, παρότι είναι ένας ριζοσπάστης άθεος, παραμένει μυστικιστής: προσηλωμένος στο συναίσθημα, γι` αυτόν ο πόνος και τα δάκρυα είναι η χώρα μιας ομορφιάς απρόσιτης όσο και ακέραιης. Το εξαίσιο γεννιέται μέσα στη μελαγχολία. Η απόδειξη; Ο Χολμπάιν, ένας μακάβριος μινιμαλιστής. Ο Νερβάλ, ένας μαύρος πρίγκιπας. Ο Ντοστογιέφσκι, πεπεισμένος ότι ο ψυχικός πόνος είναι ο μέγιστος πόνος του άνθρωπου, επιζητεί τη συγνώμη. Και η Ντιράς, η γυναίκα-θλίψη, καθιστά μεταδοτικές τις φιγούρες της γυναικείας κατάθλιψης, που αποκαλύπτονται εδώ, μέσα από μερικές ιστορίες ειπωμένες πάνω στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Να απαλλαγείς; Αδύνατον. Πρέπει καταρχάς να κοιτάξεις κατάματα τον μαύρο ήλιο της μελαγχολίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]