(. . .) Η Έλλη Παπά καταδικάστηκε σε θάνατο τον Φεβρουάριο του 1952, μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συναγωνιστές του Δημήτρη Μπάτση, Νικόλαο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη· εκείνη δεν εκτελέστηκε γιατί ο γιος της ήταν, εκείνη την εποχή, μόλις επτά μηνών. (. . .) Στα κείμενά της αποδίδει τα πράγματα όπως τα γνώρισε η ίδια, όπως τα αντιλήφθηκε, ή ακόμη και όπως τα ερμήνευσε και τα πίστευε. Άφησε πίσω της τους κομματικούς κανόνες και τον επίσημο κομματικό δρόμο, προκαλώντας την αναμενόμενη και εύλογη αντίδραση και δυσπιστία της ηγεσίας. Ωστόσο, ακόμη και εκτός κομματικού κορμού δεν έπαψε να μάχεται ως κομμουνίστρια και να συντάσσεται με τις βασικές ιδεολογικές αρχές του κινήματος, πιστεύοντας και ελπίζοντας μέχρι τέλους ότι την ουσιαστική λύση για τα κοινωνικά προβλήματα του τόπου θα έδινε αφενός η ενότητα της Αριστεράς και αφετέρου η συνεργασία της με τις όμορες πολιτικές δυνάμεις.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]