Η τεχνική της παραγωγής μαρμαρογραφημένου χαρτιού είναι πανάρχαια και αποδίδεται στους Κινέζους, σ αυτούς δηλαδή που επινόησαν και την τέχνη της παρασκευής χαρτιού. Χρησιμοποιώντας ένα χυλό από νερό και ψιλοαλεσμένο αλεύρι ρυζιού, δηλαδή μια κόλλα ρυζιού όπως η δική μας αλευρόκολλα. κατόρθωναν να παράγουν χαρτί με διακοσμητικές φλεβώσεις (νερά), που σχημάτιζαν παράξενα και πανέμορφα σχέδια. Οι φλεβώσεις αυτές μοιάζουν να μιμούνται τα πολύτιμα μάρμαρα, πράγμα στο οποίο οφείλει η τέχνη αυτή το όνομα της. Από την Κίνα η τεχνική αυτή μεταφυτεύθηκε πολύ αργότερα στην Εγγύς Ανατολή, στην Περσία και στον Αραβικό χώρο, από όπου την παρέλαβαν και οι Τούρκοι. Ειδικά στον ισλαμικό κόσμο, όπου η τέχνη αρέσκεται στα διακοσμητικά σχέδια, η τεχνική του μαρμαρογραφημένου χαρτιού γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Οι Πέρσες και οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν για τη μαρμαρογράφηση του χαρτιού ένα χυλό από θαλασσινά φύκια. Στα μέρη αυτά η παλαιά αυτή τέχνη εξακολουθεί να καλλιεργείται μέχρι σήμερα και να περιβάλλεται από ένα μυστήριο. Τα εργαστήρια κρατούν ζηλότυπα τα μυστικά τους, τόσο όσον αφορά τα συστατικά, από τα οποία φτιάχνεται ο χυλός που αναφέραμε όσο και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η μαρμαρογράφηση. Κρατικό μυστικό αποτελούσε η τέχνη αυτή και στην αρχαία Κίνα. όπου χρησιμοποιούσαν μαρμαρογραφημένα χαρτιά για όλα τα σπουδαία δημόσια έγγραφα, όπως π.χ. κείμενα συμφωνιών, συνθηκών κ.ά. Κάθε ένα από τα χαρτιά αυτά είχε τις δικές του φλεβώσεις. δηλαδή τα ατομικά χαρακτηριστικά του και έτσι ήταν μοναδικό και ανεπανάληπτο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]