[...] Το έργο που παρουσιάζεται εδώ, περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό ήρωα, το Μάνφρεντ, έναν κόμη των ελβετικών Άλπεων. Ευθύς εξαρχής, ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν άνθρωπο εκπεσόντα, κατεστραμμένο, παραιτημένο στο αναπόφευκτο της οριστικής του απώλειας. Στην εξέλιξη του δράματος, ο Μάνφρεντ αποκαλύπτεται αμαρτωλός και άγιος, ενίοτε απολύτως ανήθικος μέσα στον υστερικό του παραλογισμό, τις γεμάτες οργή εκρήξεις του, τέκνα της αδυναμίας του ν` αντέξει τον εαυτό του. Ωρύεται, σφαδάζει, γρυλίζει σαν ένα μανιασμένο ζώο, που δηλητηρίασε το ίδιο τον εαυτό του, και πρέπει τώρα αδιάκοπα να υποφέρει και διαρκώς να συντρίβεται, μέχρι την οριστική του αποτελμάτωση. Ο Μάνφρεντ, αυτός ο απόλυτος δαίμονας, ο τέλειος ένοχος, θα καταφέρει να συγχωρήσει τον εαυτό του, εξουδετερώνοντας το μίασμα που είχε εμφιλοχωρήσει στην ψυχή του, και θα πεθάνει αθώος. [...]

(Δημήτρης Ζάχος, από την εισαγωγή)