Στη Μάνη ένιωθα ένα διαρκή διχασμό. Κοιτάζοντας προς τη μεριά της θάλασσας απλωνόταν η ματιά μου στο πέλαγος και ηρεμούσε, ενώ όταν έστρεφα το βλέμμα προς τους πύργους νόμιζα ότι βλέπω ξυράφια υψωμένα στον ουρανό. Από τη μια τοπία γαλήνης και απεραντοσύνης, από την άλλη αιχμηρές και οξείες γραμμές. Τα κοφτερά και άχρηστα λιθάρια στα χέρια των ανθρώπων μετατράπηκαν σε πύργους που μοιάζουν με γλυπτά, αληθινά έργα τέχνης.
Αλλού η γη είναι άγονη με ελάχιστο χώμα κι αλλού είναι γεμάτη ελαιώνες και περιβόλια.
Παντού ξεχειλίζει χρώματα κι αρώματα. Οι εποχές μπαίνουν κοφτά και βίαια, μα η κάθε μια είναι χορταστική. Το χειμώνα ο τόπος δείχνει έρημος και σκληρός. Ο δυνατός αέρας λυγίζει τα δέντρα και κάνει τις καμπάνες να χτυπούν μόνες τους, αλλά σου δίνει φτερά και σε ωθεί να πετάξεις σαν πουλί. Την άνοιξη γλυκαίνει το τοπίο και οι άνθρωποι. Το καλοκαίρι οι καυτές πέτρες σε ζεματάνε και η πεντακάθαρη θάλασσα σε δροσίζει. Οι άνθρωποι δεν ανοίγονται εύκολα στους ξένους, αλλά γίνονται οι πιο πιστοί σου φίλοι όταν κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους. Περπατάς στα σοκάκια και μπερδεύεις το σήμερα με το χτες, τους μύθους με την ιστορία που διαχέει τα πάντα. Οι Μανιάτες είναι ικανοί άνθρωποι. Διαπρέπουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά τα χωριά τους μοιάζουν με υπαίθρια μουσεία, στα οποία σταμάτησε ο χρόνος και η εξέλιξη.
Αν μπορούσα να συνοψίσω τη Μάνη σε λίγες λέξεις, αυτές θα ήταν: Περίκλειστοι τόποι κι απέραντη θάλασσα, αιχμές και γωνίες, ίσκιοι και φως, να βράζει η πέτρα το καλοκαίρι και να παγώνει τον χειμώνα, βράχια και πάλι βράχια, πέτρα πάνω στην πέτρα, έργα του Θεού και έργα του ανθρώπου, άγονη γη, ελαιώνες και περιβόλια, μανιασμένοι αέρηδες, κύματα που δεν αστειεύονται, ιστορία διάχυτη παντού, οξυδερκείς άνθρωποι, επιφυλακτικοί χαρακτήρες, Πίστη και Ελευθερία.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]