Τα ειλικρινέστερα λόγια που έχω ακούσει, ενυπάρχουν στον υπότιτλο τούτου του έργου: παραληρηματικός ποιητικός μονόλογος. Η πρωτοπρόσωπη ομοδιηγητική αφηγηματική λειτουργία αποκαλύπτει ένα έργο άγριο, ίσως σκληρό και, κάποιες φορές, σοκαριστικό. Και αυτό γίνεται όχι γιατί ο Ανδρείος αρέσκεται ενεργητικά ή παθητικά στην αγριότητα, αλλά γιατί ο ίδιος καταγράφει το σκηνικό των πράξεων των ηρώων του, διαστρωματωμένο και εξικνούμενο από τις κοινωνικές συνθήκες και τα προσωπικά πάθη. Αστικός ρεαλισμός λοιπόν, με προεκτάσεις ψυχολογικής υφής. Τρεις είναι οι κύριοι πόλοι, που μαγνητικά συσπειρώνουν (και τελετουργικά εξακοντίζουν σε μια αμφίδρομη διαδικασία) τη δυναμική αυτού του ποιήματος: Πρώτον, η σκιαγράφηση της φυσιογνωμίας της μάνας. Δεύτερον, η λειτουργία του πόνου, ιδιαίτερα ως πόλου έλξης και άπωσης. Τρίτον, η λειτουργία της μνήμης. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]