Το κείμενο αυτό δεν στοχεύει στην κατεδάφιση του ήρωα του 1821, Γιάννη Μακρυγιάννη, που τραυματίστηκε πέντε φορές, πολέμησε για τη λευτεριά της πατρίδας, ανδραγάθησε στην άμυνα και την πολιορκία των Αθηνών, στους Μύλους, στο Νιόκαστρο κ.τ.λ. κι αναδείχθηκε μετά την απελευθέρωση σε αγωνιστή της Δημοκρατίας και μεγάλο λογοτέχνη, δάσκαλο του δημοτικού λόγου, αλλά στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Ο Μακρυγιάννης δεν υπήρξε μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης ούτε πολιτικός. Όσο υπάρχει το ελληνικό έθνος θα μνημονεύει το όνομά του αλλά δεν μπορεί να σταθεί σε καμιά περίπτωση δίπλα στον Ανδρούτσο, τους Υψηλάντηδες, το Μιαούλη, τον Κανάρη, τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη.
