Η παρούσα εργασία περιλαμβάνει πέντε αντικείμενα μελέτης που επιχειρούν να δείξουν, στο μέτρο του δυνατού, τον τρόπο με τον οποίο ένας αρχιτέκτων προσέγγιζε, στην κλασσική αρχαιότητα, το αντικείμενα του σχεδιασμού του μέσω της αναλογίας, πριν από το στάδιο της τελικής εκτελέσεως του έργου. Η παρουσία, απλού, με τα σημερινά δεδομένα, σχεδίου υπό κλίμακα και ακριβέστατου ως προς την χάραξη βασικών διαστημάτων, αποτελούσε μάλλον μια αυτονόητη ενέργεια. Από την άποψη αυτή, η παρουσία του αναγραφέως, της υπογραφής, της αναγραφής, αλλά και του παραδείγματος, όπως μας καταλείπονται από τις αρχαίες πηγές, αποκτούν την πραγματική τους σημασία και υπόσταση. Τα διαστήματα των μερών ενός σημαντικού μνημείου, όπως για παράδειγμα ενός ναού, έχουν στενή συνάφεια και σχέση τόσο με το ιστορικό πλαίσιο της εποχής εκείνης όσο και με τα διαστήματα που ορίζουν τους φθόγγους στην αρχαία ελληνική μουσική. Άλλωστε, η διδασκαλία των λόγων στη μουσική αντλεί το διαιρετικό της περιεχόμενο από την ανάπτυξη του αντίστοιχου γνωσιολογικού πεδίου των μαθηματικών. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]