`Πολλοί θαρρούν πως ο κατεξοχήν ποιητής της κατοχικής γενεάς μας ήταν ο Παλαμάς ή ο Καβάφης`, έλεγε ο Γ. Π. Σαββίδης στην τελευταία ομιλία του, την παραμονή του θανάτου του· και συνέχιζε με αποφασιστικό τόνο: `Λάθος! Ο Σικελιανός - που δεν ετόλμησα ποτέ να τον συναντήσω προσωπικά - απλωνόταν σε όλον μας τον λυρικόν ορίζοντα. Δίπλα του δεν εχωρούσε άλλος`. Με αυτή την εξομολογητική παρατήρηση έκλεισε ο κύκλος της πολυετούς εκδοτικής, φιλολογικής και κριτικής ενασχόλησης του Σαββίδη με τον Λευκαδίτη λυρικό ποιητή. Μιας ενασχόλησης αφοσιωμένης, ενθουσιώδους και αδιάλειπτης, όπως δείχνει τόσο η επιμελημένη έκδοση των δεκατεσσάρων τόμων του συγγραφικού corpus του Σικελιανού όσο και το ανά χείρας βιβλίο, που συγκεντρώνει τις μελέτες του Σαββίδη για τον ποιητή. (...)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
