. . .Το «πατάρι» του Λουμίδη στην οδό Σταδίου, και μερικά χρόνια μετά στη στοά της Δραγατσανίου, υπήρξε για όλους τους ανήσυχους - πλην όψιμους - νέους της δεκαετίας του 1950 ένα καταφύγιο συγχρωτισμού, αφού εκεί σύχναζαν και άλλοι που έγραφαν, ποιητές και ηθοποιοί της Μεταπολεμικής ή της Μετατραυματικής Γενιάς, καθώς και ζωγράφοι [. . .]. Εκεί σύχναζαν σχεδόν όλοι οι πρώην εξόριστοι που έγραφαν κι ήσαν άνεργοι μέχρι τακτοποίησής τους, ενώ υπήρχε μια επαφή στην «κοινή μοίρα» που είχε προηγηθεί, με τις εξορίες, τη Μακρόνησο και τις άλλες ποικίλες διώξεις, αφού τους κυνηγούσαν ακόμη και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
