Άφθονους καρπούς που η φύση έδινε χωρίς δουλειά
Δάσος δίχως μονοπάτι, μα με κάθε ανεμελιά
Κτήμα όπου η Αφθονία άδειαζε χωρίς ντροπή
Κέρας της - χωρίς αφέντη, όλοι ίσοι τους εκεί
Πόθο - που πολλοί αιώνες δεν υπόταξαν ακόμη
Άνθρωποι για τη ζωή τους να αποφασίζουν μόνοι
Γη αδούλωτη, με πλούσια ορυχεία στα ρηχά της,
Ήλιος χρυσαφιού και φρούτα ήταν τα γεννήματα της.
Να `χουν την ελευθερία σπίτι τη σπηλιά να πούνε
Κήπο γενικά που όλοι μέσα ξένοιαστοι γυρνούνε
Όπου η Φύση ένα έθνος τέκνων της αναγνωρίζει...
Byron
