«Βγήκε ο ήλιος και τα λάμπρυνε όλα, αγριολούλουδα χορτάρι θάμνους δέντρα αρχαία και νεότερα κτίσματα, προσδίδοντάς τους αίσθηση αθωότητας μετά τον εξαγνισμό. . . πάνω, ένας, ο καταγάλανος αττικός ουρανός έσκεπε, μ` έναν ανεπαίσθητο σαν χάδι, ευώδη με μια λεπτή και γλυκειά πνοή που αναδινόταν απ` όλα και απ` το βρεγμένο χώμα, μ` έναν ανεπαίσθητο και ευώδη αττικόν άνεμο ν` ανακατεύει τα αισθήματα και να περιγελά τις αποφάσεις - όχι, δεν ήμουν ερωτευμένη, μαγεμένη ναι! και μαγικά τα έβλεπα». Το ανεξήγητο, το μυστήριο της ύπαρξης που από πάντα βασανίζει τον άνθρωπο και τον ωθεί ν` αναζητά να το ξεδιαλύνει. Η πρόοδος εν γένει της Τεχνολογίας όσο και αυτή της Επιστήμης, αλλά και της Γενετικής στην προκειμένη περίπτωση με τα θεϊκά συν και πλην της, η τόσο αλματώδης που μας προσπερνάει, δεν προλαβαίνουμε, οι πολλοί, να κατανοήσουμε. Και, ο Έρωτας, η μόνη αλήθεια στην υπαρξιακή αγωνία μας που δίνει άλλη διάσταση στα πράγματα, στην ζωή μας. Είναι οι πόλοι γύρω από τους οποίους πλέκεται ο μύθος και ξεδιπλώνεται το νέο μυθιστόρημα `Λοξοδρόμοι - Άπιαστα πράματα όλο κυνηγάς!` της Μαρίας Δρογκάρη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]