Ο σημαιοφόρος του Οθέλλου χλεύασε σε μια σκηνή τον κόσμο μας: «Οι σπαθιές στο κορμί μας, κύριοί μου, πονάνε περισσότερο απ’ τη χαμένη μας υπόληψη». Δίκαια συνηγορεί ο κυνικός εκείνος στρατιώτης της Αναγέννησης υπέρ του σώματος. Παρ’ όλα ταύτα του διαφεύγει ότι και ο ίδιος, συνήγορος όντας του σώματος, δεν κάνει άλλο παρά να αγορεύει, να επιχειρηματολογεί, να «λογοδοτεί». Κάθε λογοδοσία είναι μια απολογία. Απευθύνεται στην ιδιότροπη ανθρώπινη τάξη, χαρακτηριστικό της οποίας είναι ότι στηρίζεται ακριβώς στον λόγο τιμής και στην κοινωνική υπόληψη. (. . .) Λογοδοσία είναι η επιστροφή του λόγου, που ακούστηκε στη θέση του Άλλου, στο υποκείμενο που τον επρόφερε. Επιστροφή ενός μηνύματος που το βιβλίο επιδιώκει, εκεί που αξίζει, να είναι αναποδογυρισμένη, αν όχι και εριστική.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
