Θα μπορούσε δικαίως να ισχυριστεί κανείς ότι ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος είναι ο πρώτος Έλληνας στοχαστής που έθεσε το «λογικό και φιλοσοφικό» θεμέλιο της επίσημης ιδεολογίας του Νέου Ελληνικού Κράτους. Και εδώ η έννοια της ιδεολογίας πρέπει να κατανοηθεί με την πρώτη και θετική σημασία της: «το σύνολο πολιτικών ή κοινωνιολογικών πεποιθήσεων υπό την θεωρητικήν ή πρακτικήν αυτών σημασίαν». Το Νέο Ελληνικό Κράτος δεν μπορεί μήτε να συλληφθεί μήτε να κατανοηθεί εκτός ελληνικής γλώσσας και ανατολικής ορθοδοξίας. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν την πνευματική του διάθεση, τον λόγο υπάρξεώς του και την ίδια του την εσωτερικότητα. Οποιαδήποτε κριτική και αν ασκήσουμε, αυτά τα δυο στοιχεία θα προηγούνται. Ανήκουμε στην ιστορία μας, προτού καν συνειδητοποιήσουμε ότι ανήκουμε στον εαυτό μας. Εάν λοιπόν είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία άνευ επιστήμης και ιδρυτικής ιδεολογίας, αφού η ιδεολογία είναι το όχημα δια του οποίου η σκέψη μετατρέπεται σε γνώμη, ορίζει σκοπούς και μέσα, κινητοποιεί και συνενώνει και ταυτοχρόνως προάγει την κριτική σκέψη, παρέχοντας τη δυνατότητα να αμφισβητούνται τα προφανή και τα νόμιμα, η φωνή του Ζαμπέλιου θα απηχείται σε κάθε μας πνευματικό εγχείρημα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]