Σαν τα μικρά παιδιά, όταν δούμε νερό, τρέχουμε κοντά του. Σε μια χώρα που μοιάζει να αναδύθηκε μέσα από το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, αυτό φαίνεται φυσιολογικό. Αλλά με τα τόσες εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής και ένα τόσο ονομαστό αρχιπέλαγος όπως το Αιγαίο, θα νόμιζε κανείς πως οι λίμνες δεν θα ασκούσαν κάποια ιδιαίτερη έλξη πάνω μας. Κι όμως, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές ακόμα και μια εποχική συγκέντρωση νερού μάς κάνει να νιώθουμε ομορφότερα. Στολίζει το τοπίο κι εμείς στολίζουμε την ύπαρξή της με παραμύθια που περνάνε από στόμα σε στόμα. Μια βρύση που έμεινε ανοιχτή, ένα πηγάδι που ξεχείλισε, μια κόρη που έκλαιγε ασταμάτητα, μια νεράιδα που παντρεύτηκε έναν θνητό και ξαφνικά άρχισε να βρέχει ακατάπαυστα, ένας κατακλυσμός από ασέβεια προς τους θεούς... οι μύθοι είναι αναρίθμητοι. Ξωτικά που χορεύουν, δράκοι που πετάνε πέτρες και δέντρα ο ένας στον άλλον, από πού ν` αρχίσεις και πού να τελειώσεις!
Στις σελίδες που ακολουθούν προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε, πέρα από τη φυσική ομορφιά των λιμνών της Ελλάδος -φυσικών και τεχνητών- όλη αυτή τη μοναδική ατμόσφαιρα που περιβάλλει στους υγρούς όγκους με τα πεπερασμένα όρια. Άλλωστε στη νοτισμένη αγκαλιά τους φωλιάζουν άνθρωποι, ζώα και πουλιά, ενώ στη συχνά ατάραχη επιφάνειά τους καθρεπτίζονται βουνά, δάση, πολιτείες. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος που αξίζει να γνωρίσετε μαζί μας.
Γιάννης Ντρενογιάννης, Ιούνιος 2007
