ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ συναισθηματική ανάγκη που με παρότρυνε να ασχοληθώ -κάτι εξαιρετικά επίπονο- και να μαζέψω -τουλάχιστον όσα μπόρεσα- τα δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες καθώς και τα αδημοσίευτα ποιητικά έργα του πατέρα μου και να προσπαθήσω να τα εκδώσω. Οι τοτινές συνθήκες του τόπου μας και της ζωής του δεν του επέτρεψαν να το κάνει ο ίδιος. Και όπως είναι φυσικό, σιγά σιγά αρχίζει να παραλείπεται από πολλές νεότερες ανθολογίες.
Ο Λεωνίδας Παυλίδης όμως δικαιούται, νομίζω, μια θέση στην πνευματική ζωή τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας.
Τον ίδιο δεν τον ενδιέφερε η προβολή. Όπως γράφει ο Παναγής Λεκατσάς: «Με βαθειά τη συνείδηση της υψηλής αποστολής της τέχνης και με το μέγα πλούτος της ποιητικής του δυναμικότητας, στέκεται αφ` ετέρου ο Παυλίδης αλύγιστος απέναντι στον ηθικό του σκοπό». Του αρκούσε να κάθεται στο γραφείο του με τις τεράστιες βιβλιοθήκες, όπως τον θυμάμαι, καπνίζοντας την πίπα του και να διαβάζει στη μητέρα μου και ιέρειά του κάποιο ποίημα που μόλις είχε τελειώσει.
Πέρα από το ποιητικό έργο του Λεωνίδα Παυλίδη που περιλαμβάνεται σ` αυτό τον τόμο, το πρόσωπο
Λεωνίδας Παυλίδης σκιαγραφείται από μια συνέντευξή του στον Νικηφόρο Βρεττάκο, μια κριτική στο ποιητικό του έργο από τον Παναγή Λεκατσά και από τις εντυπώσεις του Τέλλου Άγρα για τον ποιητή.
Έτσι πιστεύω πως ο συγκεκριμένος τόμος θα δώσει τη δυνατότητα στον νεότερο αναγνώστη να γνωρίσει άλλον έναν παραμελημένο δημιουργό της ελληνικής λογοτεχνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]