Όλα όσα αποτελούν το έξοχο υλικό της Ελληνικής Μυθολογίας, ΘΕΟΙ και ΘΕΟΤΗΤΕΣ, μυθικοί ήρωες και φρικτά τέρατα, τόποι λατρείας, ταξιδιώτες του ανέφικτου ονείρου, πνεύματα του καλού και του κακού, συμβολικές ιστορίες για τη γένεση, τη ζωή και το θάνατο διατηρούν ένα στέρεο δεσμό με τη σύγχρονη ελληνική γλώσσα επί χιλιετίες. Ακόμη, μεγάλες προσωπικότητες, ιστορικές φιγούρες του λαμπρού παρελθόντος, μέσα από τα λόγια, τις πράξεις και τη διδασκαλία τους, μας κληροδότησαν έναν ανεκτίμητο γλωσσικό πλούτο. Ιστορικά γεγονότα, περιφανείς νίκες και ένδοξες ήττες, θεσμικές και πολιτισμικές υποθήκες, φιλοσοφικά ρεύματα και στοιχεία οργάνωσης της πολιτείας άφησαν ονόματα, έννοιες και συμβολισμούς που διαπλέκονται ακόμη σήμερα στον προφορικό και το γραπτό λόγο των Ελλήνων και των Ευρωπαίων. Έχουμε χρέος να το υπενθυμίζουμε συχνά. Γιατί είναι αποκαλυπτικό, και απολαυστικό συνάμα, να βρίσκεις την άκρη του νήματος που συνδέει μια ανέμελη κουβέντα του σύγχρονου λόγου με το μυθικό και ιστορικό παρελθόν της πατρίδας μας χιλιάδες χρόνια πριν. Είναι σε αυτούς τους μύθους που, χιλιάδες χρόνια τώρα, βρίσκουμε ανακούφιση, ελπίδα, διέξοδο, ακόμη και στις τραγικές περιπτώσεις που αναζητούμε μια απάντηση: Ιφιγένεια (θυσία για το γενικό καλό), Αλκυονίδες μέρες (μια ανάσα καλοκαιριού μέσα στο χειμώνα), Νέμεσις, Ερινύες, Ευμενίδες (ενάντια στους υβριστές και στους αλαζόνες). Και αν όλα αυτά δε λειτουργήσουν, υπάρχει και ο από μηχανής θεός. Η ιστορία, πάλι, μας προμηθεύει με ανάλογο εκφραστικό υλικό μέσα από οικεία πρόσωπα (Δράκων, Δρακόντια μέτρα, Μυθριδάτης, μυθριδατισμός, Πύρρος, Πύρειος νίκη και άλλα πολλά). Να τος λοιπόν ο δεσμός γλώσσας και ιστορίας!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]