[...] Τον τόμο, τον ταξινόμησα ως έξης: Τα πρώτα δεκατέσσαρα γραπτά συνδυάζουν μια αυστηρή παραπομπή-στοιχείωσή τους στην καθ` ημάς επιστημολογία περί την αποτροπή, με την ταυτόχρονη επεξεργασία ενός `τάδε τι`, ενός συγκεκριμένου `καθ` έκαστον`, το οποίο μας το παραδίδουν τα τρέχοντα γεγονότα. Η προσπάθεια εδώ είναι σαφής και αυτο-περικεχαρακωμένη σε όρους πιεστικούς: αφ` ενός μεν η θουκυδίδεια-μακρυγιάννεια επιστημολογία διατυπώνεται ως λογικόν προαπαιτούμενον αλλά και λογικώς εξαγόμενον από την εμπειρία των πραγμάτων, αφ` ετέρου δε το `χύδην` γεγονός προσπαθώ να το χύσω μέσα στο λογικο-εμπειρικό καλούπι του θουκυδιδείου τρόπου. Ο στόχος: να φανεί η αρμονική τελείωση, πού απορρέει από την συναρμογή μιας κατά τον ορθόν λόγον θεωρίας με το πάντοτε συγκεχυμένο του υπό κρίσιν γεγονότος, εντός του οποίου ζούμε και από το οποίο επηρεαζόμαστε. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]