Η Πόλη που για άλλους αποτελεί τουριστικό προορισμό, επίσκεψη στο Βυζάντιο, ψώνια, φαγητά με εξωτικές μυρωδιές και γεύσεις είναι για μένα χώρος μνήμης. Είναι ένας χώρος γεμάτος από στιγμές, ώρες και μέρες και χρονιές που μολονότι έφυγαν, μένουν ζωντανές στο υποσυνείδητό μου, για να έρχονται στα όνειρά μου ή και για να τις φέρνω εγώ στον νου, όποτε παίρνω τα μονοπάτια των αναμνήσεων.
Εκτός όμως από αυτά, το ότι ξέρω πώς ήταν τότε γενικότερα η Πόλη και πως είναι σήμερα, με γεμίζει με αισθήματα θλίψης για μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα που χάθηκε. Η Πόλη των Τούρκων φυσικά αλλά και των Ελλήνων, των Εβραίων, των Αρμένιων όπως και των Ιταλών, Μαλτέζων, Άγγλων, Γάλλων, Γερμανών, Φραγκολεβαντίνων και πολλών άλλων φυλών με το εξαιρετικά ενδιαφέρον και όμορφο κοσμοπολίτικο χρώμα δεν υπάρχει πια.
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που στις μέρες μας πολύ συχνά δημοσιεύονται άρθρα από Τούρκους διανοουμένους που ζήσανε εκείνα τα χρόνια και που λυπούνται για όσα χάθηκαν. Το σικάτο περιβάλλον των αλλοτινών καιρών σε σύγκριση με το τωρινό, τους κάνει να αναπολούν όλα όσα γνώρισαν και έζησαν κάποτε. [...]