Το σινεμά του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, ακραίο, ρεαλιστικό, ισορροπεί στο τεντωμένο σκοινί της ανθρώπινης πραγματικότητας. Χωρίς δικλίδες ασφαλείας διεισδύει σε δυσλειτουργικούς μικρόκοσμους αποδομώντας στερεότυπα, εγείροντας ερωτήματα που ξεφεύγουν απ` τα προφανή, θέματα ταυτότητας, φύλου και φυλής η μετανάστευση, ο "ξένος", η οικογένεια, βρίσκονται στο στόχαστρο του δημιουργού, καθρεφτίζοντας έναν κόσμο μακριά από ωραιοποιήσεις κι εύκολους συναισθηματισμούς.

0 Γιάνναρης δεν στέκεται αμέτοχος σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Το αισθητήριο του εντοπίζει τις ραγδαίες αλλαγές εν τη γενέσει τους. Και τις παραδίδει στο κοινό, προκαλώντας το. Μα πριν προκαλέσει τον θεατή, ο Γιάνναρης προκαλεί πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό. Μέσα απ` αυτή την προσωπική αναμέτρηση, το έργο του ωριμάζει, παραμένοντας ωστόσο συνεπές στις προθέσεις του δημιουργού του. 0 Γιάνναρης δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει και, το κυριότερο, πώς να το εκφράσει. Συχνά, στις ταινίες του, η ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφηση, η αμεσότητα και η συνύπαρξη επαγγελματιών ηθοποιών με ερασιτέχνες που καταθέτουν τη βιωματική τους ερμηνεία, μετατρέπουν το θεατή σε συνεργό. Τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας μοιάζουν να θολώνουν, επιτρέποντας στον δημιουργό να κάμψει τις αντιστάσεις του κοινού.

Στις ταινίες του, η εσωτερική ένταση λειτουργεί σαν το τέλειο άλλοθι. Μοιάζει να δείχνει ακλόνητο, μα όταν έρθει η εκτόνωση, καταρρέει στο λεπτό. Μαζί μ` αυτό καταρρέουν κι οι σταθερές τα ταμπού, οι προκαταλήψεις τα οχυρά. Το αφιέρωμα του 52ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον Κωνσταντίνο Γιάνναρη καλεί το κοινό να γνωρίσει όλες τις πτυχές του έργου ενός τολμηρού κινηματογραφιστή.

Δημήτρης Εϊπίδης, Διευθυντής Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης