[...] Η υπόθεση του βιβλίου εκτυλίσσεται σε δυο παράλληλα επίπεδα, εκείνο της δράσης κι εκείνο του ψυχολογικού δράματος. Το πρώτο έχει μία εικόνα οικεία: Ο αγαπημένος του Ειρηνικός Ωκεανός, ιδωμένος πρώτα από το βάθος του Ναυτίλου (στο 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα], ξετυλίγεται τώρα μέσα από τα μάτια ναυτικών ιστιοφόρου. Κατά κάποιον τρόπο, το ξανακοίταγμά του ήταν μια οφειλή, τόσο σε εκείνο το βιβλίο όσο και στα Παιδιά τον πλοιάρχου Γκραντ, τα οποία έφτασαν μεν στην Αυστραλία, αλλά... δεν την είδαν αναλυτικά. Τώρα, με μια όμοια αποστολή ανίχνευσης και διάσωσης ως κίνητρο, ο Βερν βρήκε την ευκαιρία να περιγράψει με λεπτομέρειες τόσο τα νησιά της Ωκεανίας όσο και την ίδια την Αυστραλία.
Στο μεταξύ, η κυρία Μπράνικαν περίμενε, περίμενε και βίωσε τα μύρια ψυχοδράματα μιας `Πηνελόπης`, αλλά και τις απανωτές κακοτυχίες που ακολούθησαν το `ένα κακό`. Αυτό είναι το δεύτερο επίπεδο του βιβλίου, που είναι άκρως συγκινησιακό και στο οποίο ο Βερν δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία. [...]