Τι μας συνέβη;

Πότε ακριβώς σ` αυτές τις δύο δεκαετίες του `90 και του 2000 αυτή η χώρα έχασε την ορμή και τον δυναμισμό της; Πώς αυτή η γενιά του ρίσκου και της απόλαυσης έγινε γενιά του φόβου και της ασφάλειας; Πότε πιστέψαμε ότι η ζωή μας χρωστάει; Ότι ζωή είναι να καταστρέφεις μια πρόσληψη στο δημόσιο, να δουλέψεις 20-25 χρόνια και να βγεις στη σύνταξη στα 50 κάτι;

Πότε αρχίσαμε να θεωρούμε την εργασία "δουλεία", να ονομάζουμε τη μείωση των αποδοχών "εξαθλίωση" και την κατάργηση του επιδόματος γάμου "εργασιακό μεσαίωνα";

Πότε αυτή η χώρα άρχισε να φοβάται τη δουλειά; Να φοβάται ν` αλλάξει; Να θρηνεί 3 χρόνια ένα μοντέλο που και η ίδια ξέρει ότι χρεοκόπησε, χωρίς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει;

Πότε δηλαδή αυτή η κοινωνία γέρασε ανεπανόρθωτα;

Πώς έχασε τη ζωντάνια της;

Πώς θα γίνει να ξυπνήσει μια μέρα και να πει: τέρμα η κλάψα και η θυματοποίηση, τώρα σηκώνουμε τα μανίκια, τα αλλάζουμε όλα.