Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε και να τοποθετήσουμε σωστά την παρουσία του Καρλ Μαρξ στην πορεία της φιλοσοφικής σκέψης, είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε στο σωστό της βάρος τη συμβολή του μαρξικού λόγου στην προσπάθεια προσέγγισης και επίλυσης του «αινίγματος» του ανθρώπου και της ιστορίας του, αν δε την δούμε στην πραγματική της διάσταση, σαν μιαν άλλη περιγραφή, σαν μια διαφορετική ανάλυση του ίδιου, κεντρικού και μόνιμου θέματος της σύγχρονής του φιλοσοφικής προβληματικής: της αλλοτρίωσης της ανθρώπινης ουσίας και της αντίληψης της ιστορίας ως προσπάθειας για την εξάλειψη της αλλοτρίωσης αυτής. Ο μαρξισμός πήγασε κατ’ ευθείαν από το μεγάλο ποτάμι της εγελιανής σκέψης χωρίς να πάψει ποτέ να τροφοδοτείται από αυτό και, σε συνέχεια, στην κατεύθυνση που πήρε ωθήθηκε από τον «πύρινο χείμαρρο» της φοϋερμπαχιανής κριτικής. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]