«Ο Σολωμός είναι λοιπόν `εθνικός ποιητής` με την έννοια που έχει η περίφραση αυτή στην Ευρώπη στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ιδιαίτερα για τα μικρότερα έθνη που αναζητούν την `εθνική` ανεξαρτησία τους, αλλά και για μερικά μεγαλύτερα (Γερμανία, Ιταλία) που επιδιώκουν την `εθνική` τους ενότητα. Στην εποχή εκείνη ο όρος `ποίηση` έχει ακόμη το εύρος του όρου «λογοτεχνία». Η «εθνική λογοτεχνία», η `Nationalliteratur` όπως την είχαν πει ήδη από τα 1780 οι Γερμανοί, συνοδεύει δηλαδή και συνεκφράζει την `εθνογένεση` που συνοδεύει την ανοδική πορεία της (πρωτο)αστικής τάξης προς την κρατική της αποκατάσταση στα όρια του `εθνικού κράτους`. Πραγματικά, αυτόν ακριβώς το ρόλο για τον Σολωμό είχε προδιαγράψει ο Σπ. Τρικούπης, όταν τον προσηλύτιζε (τέλη 1822/αρχές 1823) στην `εθνική υπόθεση` :προορισμός του Σολωμού ήταν να `έβγει θεμελιωτής νέας φιλολογίας (λογοτεχνίας) στην Ελλάδα`. Ο Σολωμός είναι δηλαδή `ομόλογος` των συγχρόνων του εκείνων ευρωπαίων ποιητών (λογοτεχνών) του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, που το έργο τους αποτελεί ένα ορόσημο και μια αφετηρία για τη δημιουργία μιας νεότερης, αστικοεθνικής, και με την έννοια αυτή `ρομαντικής`, λογοτεχνίας στις χώρες τους, όπως ο Foscolo και ο Manzoni στην Ιταλία, ο Puskin στη Ρωσία, ο Mickiewicz στην Πολωνία, ο Petofi στην Ουγγαρία και ο Oelenschlager στη Δανία».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]