Το βιβλίο επιχειρεί να καταγράψει τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξεκινώντας με αφετηρία τους θεωρητικούς προβληματισμούς της Ρύθμισης εκτιμά ότι το εθνικό πρότυπο συσσώρευσης αποτελεί μια θεωρητική κατασκευή, η οποία καταρρέει υπό το βάρος της παγκοσμιότητας που χαρακτηριζει τη συσσώρευση του κεφαλαίου, από τα πρώτα της βήματα. Η διάκριση ανάμεσα σε «εξωγενείς» και «ενδογενείς» αναπτυξιακούς παράγοντες, υποστηρίζει η συγγραφέας, δεν συνάδει με τη «φύση» της κεφαλαιακής συσσώρευσης, με αποτέλεσμα να εγείρονται σοβαρά εμπόδια για τη σύλληψη των οικονομικών γεγονότων στην ολότητά τους. Η σύλληψη της δυναμικής της συσσώρευσης του κεφαλαίου, προϋποθέτει, κατά την άποψή της, μια προσέγγιση σε όρους παγκοσμιότητας, η οποία θα ξεκινά με την υπόθεση ότι οι αντιφάσεις που δημιουργεί η ίδια η διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου δεν επιλύονται ούτε έρχονται να εκδηλωθούν εντός των ορίων ενός Έθνους, υπό την επίδραση των εγχώριων κοινωνικών αγώνων. Η διεθνοποίηση του εμπορίου, οι εξαγωγές κεφαλαίων κ.α., διαπλέκουν τις διάφορες εθνικές οικονομίες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα το ποσοστό κέρδους και η ζήτηση για τα προϊόντα μιας χώρας να εξαρτάται πρωτίστως από τις κοινωνικές σχέσεις και δομές στο εσωτερικό των άλλων οικονομιών. Υπ` αυτό το πρίσμα υποστηρίζεται ότι μια μεγάλη οικονομική κρίση μπορεί να εκδηλωθεί, μόνο όταν οι αντιφάσεις που τείνει να δημιουργεί η ίδια η διαδικασία της συσσώρευσης αγκαλιάζουν τη διεθνή κοινότητα και μόνο τότε, ως ένα παιχνίδι ντόμινο, καταλήγει να «μπλοκάρεται» η συσσώρευση του κεφαλαίου σε όλα σχεδόν τα μήκη και πλάτη της γης. Στο πλαίσιο αυτής της προσέγγισης, οι εθνικές ιδιαιτερότητες και οι εγχώριες κοινωνικές σχέσεις δεν παύουν να έχουν καθοριστική σημασία για τη διαμόρφωση των ρυθμών ανάπτυξης ενός εθνικού κεφαλαίου. Οι θεσμικοί διακανονισμοί που ισχύουν στο εσωτερικό μιας καπιταλιστικής οικονομίας έχουν μια εξίσου σημαντική σπουδαιότητα, υποστηρίζει το ανά χείρας δημοσίευμα, γιατί υπό την επίδρασή τους καθορίζεται το εθνικό πρότυπο παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η αλληλεξάρτηση μεταξύ των εθνικών θεσμών και του πρότυπου ανταγωνιστικότητας εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τις διαφορές στους ρυθμούς μακροχρόνιας οικονομικής ανάπτυξης που παρατηρείται μεταξύ των διαφόρων χωρών. Με αφετηρία αυτές τις προϋποθέσεις, διερευνώντας την ελληνική περίπτωση, ως γενεσιουργός αιτία της (μεγάλης) κρίσης που συντάραξε την ελληνική οικονομία κατά το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα, θεωρείται η κατάρρευση του παγκόσμιου μεταπολεμικού πρότυπου συσσώρευσης (αμερικανικής ηγεμονίας), εξαιτίας των προβλημάτων απόδοσης του κεφαλαίου -πτώση του ποσοστού κέρδους- σε διεθνή κλίμακα. Οι χαμηλές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, εν συνεχεία, κατά τη διάρκεια της κρίσης, δεν αποδίδονται μόνο στην αστάθεια του διεθνούς οικονομικού συστήματος, αλλά και στις εγχώριες κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές, οι οποίες οδηγούν στην κρίση του ελληνικού προτύπου παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]