Εβδομήντα περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν, στο μέσον της ανατολικής Μεσογείου σχηματιζόταν ένα νησί που, μόλις τον περασμένο αιώνα, ο Καζαντζάκης θ` αποκαλούσε `θεριό που κείτουνταν στη θάλασσα`. Ένα νησί με τα χαρακτηριστικά ηπείρου - η Κρήτη.
Οι βαθιές ρίζες των ανθρώπων πάνω της χάνονται στις χιλιετίες και ο μίτος της γνώσης μας έχει ελάχιστα αρχίσει να ξετυλίγεται από τη νεολιθική περίοδο, από την 7η χιλιετία π.Χ. Προσώρας η πιο λαμπρή της περίοδος χάνεται στην αχλύ του μύθου. Εδώ γεννήθηκε ο ύψιστος της ελληνικής μυθολογίας θεός, ο Δίας, πατέρας θεών και ανθρώπων, αφού η φιλόξενη μήτρα της γης, η σπηλιάρα της Ίδης, τον υποδέχτηκε κι η Κρήτη τον προστάτεψε με τα τέκνα της, τους χαλκάσπιδες Κουρήτες, από την αδηφάγο μανία του πατέρα του Κρόνου - του Χρόνου, που καταβροχθίζει τα παιδιά του...
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
