Θαλασσινό μεθύσι ήταν εκείνος ο χορός στην αγκαλιά του Τζώρτζη. Φωτιές πετούσαν τα μάτια τους. Σκίρτησαν οι καρδιές στην παγωνιά της νύχτας. Έρωτας και πάθος τύλιξε τα κορμιά. Ταξίδι μακρινό ήταν το όνειρο. Αλήθεια και μυστικό η σιωπή της Σεβαστιανής όλα αυτά τα χρόνια. . . Η σφαίρα ούτε που ακούστηκε μέσα στην καταιγίδα. Το βαθύ άλικο δε φάνηκε στην πλάτη του άντρα που έπαιζε με μανία το βιολί. Το ξέπλυνε το κύμα και η βροχή· το πήρε ο αέρας. Τα μάτια δεν πρόλαβαν να δουν πώς και πού χάθηκε εκείνος. Το κύμα βγήκε θεριό στην παραλία. Κόκκινη έγινε η θάλασσα στα πόδια της και ρούφηξε κοχύλια, αγάπη και ζωή. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]