Σε μια εποχή όπου δεν μένει λίθος επί λίθου, όπου τα πάντα φαντάζουν ευτελή και δοκιμασμένα και οι βαθύτερες ανθρώπινες αξίες, όπως ο ρόλος του πατέρα στην οικογένεια, αλλά πολύ περισσότερο στο χώρο της Εκκλησίας έχουν χαθεί, ο συγγραφέας, πνευματικός πατέρας ο ίδιος, μας εμπιστεύεται τις ανησυχίες του κι έρχεται μ` αυτό το βιβλίο να επισημάνει το ρόλο της πατρότητας του κληρικού που όλοι μας ποθούμε να ξαναβρούμε στο χώρο της Εκκλησίας. Αν αναζητήσουμε κάποια χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του κληρικού, που θα επιλέγαμε ως ποιμένα, θα καταλήγαμε διαισθητικά, αλλά ασφαλώς: `σ` ένα γνήσιο άνθρωπο, καλόκαρδο, με επιείκεια για τις αμαρτίες των ανθρώπων, που να μην αντιμετωπίζει με αγανάκτηση και επικρίσεις την κατάστασή μας, όποια και αν είναι. Καλό ακροατή που δεν προσπαθεί να μονοπωλεί τη συζήτηση, είτε με ανακριτικές ερωτήσεις, είτε με δογματικές απαντήσεις, αλλά με συμπάθεια. . . και σεβασμό για ό, τι του εμπιστευόμεθα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]