Χριστούγεννα 1972.
Μια εβδομάδα πριν το νέο έτος.
Μια νύχτα πριν το τετράγωνο του Πλούτωνα.
Θεού του κάτω κόσμου και των δαιμόνων.
Μια νύχτα, που καλεί φονικό.
Χάραξε.
Στην Τσαγκαράδα, το σμαράγδι του Πηλίου,
σε υψόμετρο τετρακοσίων ογδόντα μέτρων,
το σκηνικό είναι λευκό.
Πρωταγωνιστές το χιόνι και η ομίχλη.
Το θερμόμετρο στον κήπο της οικογένειας Πετρίδη,
παγωμένο στους μείον έξι.
Μέσα στο Αρχοντικό,
που κοσμεί για οικόσημο μια αγκάθινη γαρδένια,
επικρατεί εορταστική ατμόσφαιρα.
Εκτός απ` τα Χριστούγεννα,
γιορτάζουν και την ονομαστική εορτή του Χρίστου,
του πατέρα της οικογένειας.
Διπλή γιορτή
και διπλό κακό
θα είναι το δώρο του.

«Το Κιχ ως έργο αποτελεί παγκόσμια καινοτομία λόγω των θεατρικών-κινηματογραφικών διαλόγων που γεννιούνται μέσα από τη μυθιστορηματική αφήγηση. Δεν είναι όμως η μόνη καινοτομία, διότι ο Σταυριανός διαλέγει μια ανατροπή-ρίσκο στην αστυνομική πλοκή που δεν έχουμε ξαναδεί.
Ένα ρίσκο που ανάλογά του μόνο ο Χίτσκοκ τολμούσε να πάρει.
Το Κιχ δεν μπορεί εύκολα να ταξινομηθεί ως είδος.
Είναι κάτι το νέο, με φρέσκια γραφή, μεστούς και ιδιαίτερους χαρακτήρες, άψογη δραματουργική φόρμα και με ραχοκοκαλιά έναν εξαιρετικά ευφυή μαθηματικό γρίφο.
Εδώ είναι και η ειρωνεία της υποθέσεως. Η λύση του γρίφου δίνεται κιόλας απ` το εξώφυλλο!»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]