Αποτελεί η δεξιά σκέψη και συγκρότηση μια, κατ’ ουσία, πολιτική οντολογία της βίας; Τότε γιατί ταυτίζονται οι αναρχικοί με τη βία και για ποιο λόγο αυτοί επιμένουν και σπάνε βιτρίνες; Τι θα σήμαινε για τους Ισπανούς αναρχικούς η πραγματική νίκη το 1937; Για ποιο λόγο η ιδέα ενός οποιουδήποτε ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού φαντάζει πάντοτε τόσο «μη ρεαλιστική»; Ποιες είναι οι κοινωνικές και ετυμολογικές ρίζες του «ρεαλισμού»; Γιατί η εργατική τάξη επιμένει «δεξιά»; Τι ακριβώς σημαίνει επανάσταση και με ποιο τρόπο συνδέεται αυτή με την τέχνη; Για ποιους λόγους είναι, τουλάχιστον, αφελής η εξεγερτική προσέγγιση για την ανατροπή και την κοινωνική αλλαγή; Είναι το πραγματικό αναρχικό πρόταγμα η επανεφεύρεση της άμεσης δημοκρατίας;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]