Είχα πολλούς λόγους να θέλω να επισκεφθώ τη χώρα του `Κίτρινου Δράκοντος`. Τα χρόνια κυλούσαν καί αν δεν το επιχειρούσα φέτος, θα ίσχυε το παροιμιακό `ούπω καιρός`. Εξ άλλου ως ιστορικός δεν θα μπορούσα να διεκδικήσω αξιοπρεπή θέση στον ουρανό, αν δεν είχα επισκεφθεί το Σινικό Τείχος, την Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου, τους πήλινους σε φυσικό μέγεθος πολεμιστές του Ξιάν (Χi Αn) καί το Μαυσωλείο του Μάο. Κι ακόμη πάντα ένιωθα θαυμασμό για τους Κινέζους πού κάνουν τέχνη με τη γραφή τους (όπως το κάναμε κι εμείς -μοναδική περίπτωση στην Ευρώπη προ της καταργήσεως του πολυτονικού, το οποίο έκανε άλλοτε το γράψιμο τέχνη καί σκέψη). 0ι Κινέζοι μπορεί το 1956 να απλοποίησαν τη γραφή τους αλλά δεν ήσαν τόσο `προοδευτικοί` σαν κι εμάς: κράτησαν τα ιδεογράμματα καί τίς 400 συλλαβικές εκφράσεις από τίς οποίες παράγονται τα πολύπλοκα γραψίματα, νοήματα καί ακούσματά τους. Αλλά γι` αυτά παρακάτω. Αν, λοιπόν, μας συνέδεε κάτι με τους Κινέζους αυτό δεν ήταν μόνον ό μεταξοσκώληκας καί ή επαρχία Γιουνάν· αυτό ήταν ή γλωσσική εμμονή. Καί οι δύο λαοί διατηρούν μια γλώσσα πού έχει συνεχή διάρκεια ζωής 4.000 ετών. Μόνον πού εμείς ήμαστε καί είμαστε μια χούφτα άνθρωποι, ενώ αυτοί ήσαν καί είναι `μιλιούνια`. Τώρα κάτι περισσότερο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]